Rodzaje sukienek

Suknie jak mówi Wikipedia jest to wierzchni strój kobiecy, jednoczęściowy, okrywający tułów i nogi, często także ręce; zwłaszcza strój uroczysty, bogaty. Wyróżniam ich kilka rodzajów, między innymi:

RODZAJE SUKIENEK:

SUKNIA ŚLUBNA – jest to szczególny rodzaj sukni przeznaczony na wyjątkową okazję jaką jest ślub i wesele. Suknie ślubne szyte są z najbardziej wyszukanych tkanin i dodatków z zastosowaniem najwymyślniejszych konstrukcji kroju. Są największym wyzwaniem i polem do popisu dla projektantów i krawców. Często wygłądają jak prawdziwe dzieła sztuki dzięki zastosowaniu wyszukanych dodatków i technik zdobniczych. Dla tych sukien od zawsze w naszej kulturze zarezerwowany był kolor biały, ale ostatnio obserwuje się odejście od tego koloru i często Panny Młode wybierają suknie w kolorze ecru, kremu, beżu, złota, różu, błękitu lub suknie łączone kolorystycznie z czerwienią, amarantem, turkusem a nawet czernią. Do sukni ślubnej na głowę Panny Młodej bardzo często zakładany jest dekoracyjny welon który dodatkowo podkreśla wyjątkowy charakter tego ubioru.

SUKNIA WIECZOROWA – jest to suknia jak sama nazwa wskazuje przeznaczona na uroczyste wieczory, przyjęcia, wesela itp. Suknie wieczorowe szyte są z bardzo wyszukanych, bogatych i błyszczących tkanin i dodatków. Krawcy i projektanci prześcigają się w zastosowaniu coraz wymyślniejszych konstrukcji kroju i technikach zdobniczych dla tych sukien. Suknie wieczorowe mienią się obecnie wszystkimi kolorami tęczy, ale klasycznym kolorem na zawsze zarezerwowanym dla tego radzaju sukni pozostanie elegancka czerń. Suknie wieczorowe najczęściej występują w wersji długiej i z głębokimi dekoltami z przodu lub z tyłu sukni, co powoduje że ten typ sukni wybitnie podkreśla walory kobiecej sylwetki.

SUKNIA BALOWA – jest suknią przeznaczoną na tzw. wielkie wyjścia, jakimi są bale sylwestrowe, karnawałowe, studniówkowe itp. Suknie balowe szyte są najczęściej z tafty, satyny, organdyn, brokatów i innych bogato zdobionych tkanin i dodatków. Stanik sukni balowej jest najczęściej mocno dopasowany do sylwetki i usztywniony fiszbinami z głębokim dekoltem. Doły sukien balowych są najczęściej bardzo szerokie, namarszczone i usztywnione tiulem lub dodatkową halką. Ten rodzaj sukni noszony jest obecnie w bardzo wielu kolorach oraz czasami zaskakujących połączeniach kolorystycznych. Najmodniejsze suknie balowe w tym roku to te w mocno nasyconych barwach : czerwone, amarantowe, fioletowe, turkusowe, zielone i oczywiście czarne i szare. Ten rodzaj sukni najczęściej występuje w wersji długiej co sprawia że kobieta w takiej sukni wygląda bardzo wyjątkowo, dostojnie i elegancko.

SUKIENKA WIZYTOWA – jest sukienką przeznaczoną na tzw. mniejsze wyjścia, jakimi są spotkania z rodziną i znajomymi oraz zawsze jeżeli chcemy wyglądać elegancko i kobieco. Sukienki wizytowe najczęściej są dopasowane do sylwetki o prostym kroju, ozdobione niewielką ilością dodatków. Najmodniejsze i najpraktyczniejsze kolory dla tego rodzaju sukienki to obecnie czerń i odcienie szarości.

Historia sukienki

Obecne trendy w modzie są bardzo zróżnicowane. Króluje tu ogromna różnorodność w kolorystyce, tkaninach, wzornictwie czy technice szycia. Największym wyzwaniem dla projektantów mody było i jest zaprojektowanie sukni i sukienki. Sukienki zawsze były i są odzwierciedleniem kobiecości, piękna i estetycznego wyglądu. W dzisiejszych czasach możemy zaobserwować jak bardzo różnią się „współczesne” suknie od tych, które kobiety nosiły w dawnych czasach. Wykorzystuje się w nich wszelkiego rodzaju dodatki i zdobienia, przez co panuje teraz zupełnie dowolny styl w projektowaniu sukni.  Ale projektanci bardzo chętnie czerpią inspiracje z ubiegłych epok przy projektowaniu nowoczesnych i najmodniejszych sukni i sukienek wieczorowych, balowych, koktajlowych, wizytowych itp.

A oto krótki zarys historyczny sukni noszonych w dawnych czasach :

Prehistoria – starożytność

W okresie epoce brązu kobiecy ubiór składał się ze spódnicy zakończonej frędzelkami sznurków zamocowanych do tkanego paska, koszuli z rękawami zakładanej przez głowę oraz pasa z ozdobioną tarczą. Ubiór w Babilonii Starożytnego Wschodukobiety nosiły podobnie jak mężczyźni długą tunikę z krótkimi rękawem i długą szarfą, opadającą po lewej stronie aż do dołu tuniki. Ubiór Żydowskipojawił się w późnej epoce brązu. Była to tunika z lnu, luźna o długości do połowy łydki lub do kostek. Miała pół długie rękawy i pas haftu na dole. Moda kreteńska charakteryzowała się bardzo obcisłym stanikiem z tkaniny zdobionej motywem roślinnym, otwartego z przodu, z krótkimi rękawami i wydatnym dekoltem oraz spódnicy z bogato ozdobionym fartuszkiem. Suknia z krajów śródziemnomorskich,zwana suknią owijaną i drapowaną. Była ona wykonana z długiego pasa muślinu, plisowanego lub prążkowanego, który tworzył krótką i obcisłą w talii spódniczkę, następnie była owinięta wokół piersi. Ubiór kobiecy w Starożytnej Grecji składał się ze spiętego szala dwiema zapinkami, całkowicie otwartego na jednym boku, zazwyczaj na lewym. Górna część sukni była zaginana i dorzucana na plecy i piersi. Czasami była ona przewiązywana pasem umożliwiający zbluzowanie i utworzenie fałd. Następnym przykładem sukni w czasach greckich była suknia tzw. „chiton” Była to długa lniana suknia pochodzenia jońskiego, zwana niekiedy tuniką. Składała się z prostego pasa tkaniny zszytego po bokach.. górna część tej sukni była spięta kilkoma zapinkami na ramionach i wzdłuż rąk,z pozostawieniem otworu na głowę. Na suknie kobiety w tamtych czasach zakładały męski płaszcz, spinany na lewym lub na prawym ramieniu. W Grecji kobiety przeważnie nosiły lekkie i przeźroczyste suknie. W Rzymie noszone długie suknie z rękawami i przedłużeniem w formie plisowanego trenu. Suknie ta była odpowiednikiem męskiej togi. Była ona przewiązana szerokim pasem na biodrach a pod piersiami drugim pasem. Strój ten nosiły ‚matrony’. Natomiast rzymskie patrycjuszki nosiły tuniki z kosztownego jedwabiu, zdobione złotymi frędzlami. Na suknię zakłady płócienny szal albo dużą płachtę kwadratowej lub prostokątnej tkaniny złożoną wzdłuż i spiętą na obu stronach. W Sardynie stroje kapłanek różniły się nieco od omawianych wcześniej sukien. Były one złożone z trzech coraz krótszych tunik zakładanych jedna na drugą, okrytych z wierzchu płaszczem.

Średniowiecze

Ubiór kobiecy w epoce romańskiej składał się z obcisłej tuniki spodniej z długimi rękawami oraz tuniki wierzchniej (sukni), niekiedy krótszej, z rękawami rozszerzonymi u dołu. Dół sukni, rękawy i wycięcie przy szyi często zdobiono haftami i lamówkami. W Sycylii i Hiszpaniiwystępowały podobne stroje zarówno u kobiety jak i u mężczyzny. Były to długie obszerne tuniki z rękawami szerokimi u góry i wąskimi w nadgarstku, bez haftów i ornamentów. Na wierzch zakładana była tunika bez rękawów, z dość dużymi wycięciami pach. Dodatkowo noszony był płaszcz podszyty podszewką lub futrem i zawiązywany był sznurem lub przytrzymywany taśmą. Spodnia część sukni była rozcięta i sznurowana na plecach, o obcisły biustonosz sukni wierzchniej był sznurowany z przodu. Wąską talię podkreślały zaszewki. Stopniowo w stroju kobiecym pojawił się dekolt, wąskie tkaniny doszywane do rękawów. Jednym z najbardziej eleganckich strojów był „surcot ouvert”. Była to suknia wierzchnia ze stanikiem mocno wyciętym po bokach od pach do bioder, spod którego wystawała suknia spodnia. Przód tworzyła rodzaj kamizelki, zazwyczaj obszytej gronostajem, podobnie jak wcięcia pach. Pośrodku ciągnął się szereg ozdobnych zapinek i guzików. Stroju dopełnia bardzo szeroka, opadająca na ziemię spódnica. Ubiór kobiecy we Włoszechcharakteryzował się uwydatnionym dekoltem, suknie były dopasowane do ciała, rozcięte rękawy spod których wystawały bufiaste rękawy koszuli. W drugiej połowie XV wieku suknie były szyte często z wzorzystego jedwabiu z wystającymi bufiastymi rękawami koszuli. Natomiast strój hiszpański cechował dopasowanie podkreślające figurę z wyeksponowanymi biodrami i wąską talią oraz obszernymi, powłóczystymi rękawami. W późniejszym czasie pojawiły się futrzane obszycia, regularne fałdy i trójkątne wycięcia. Suknie szyte były z tkanin wzorzystych. W tym okresie pojawiły się również suknie usztywnione obręczami, rękawami z pęknięciami, spod których wystawały haftowane mankiety koszuli.

XVI wiek

Suknia włoska charakteryzowała się dosyć krótkim stanikiem z wydatnym kwadratowym dekoltem, który był noszony na koszulę lub lekką suknię spodnią. Obszerne rękawy i szeroka spódnica czyniły sylwetką bardziej masywną. W późniejszym czasie zauważalny był wpływ stylu hiszpańskiego w ubiorze włoskim. Były to suknie podwójne, wierzchnia z poduszkami w formie wałków w ramionach i długimi, rozciętymi rękawami, oraz spodnią, z rękawami wąskimi, zakończonymi mankietami z koronki, z której też sporządzona jest kreza przy zachodzącym pod samą szyję staniku. Smukłość talii podkreśla biżuteryjny pas. Ubiór kobiecy przechodził dość poważne zmiany od początku XVI wieku. Wierzchnia suknia stała się rozcięta z przodu i rozchylona, odsłaniając suknie spodnią, widoczną w trójkątnym wycięciu. Dekolt zachował formę kwadratu o zaokrąglonych bokach, być może z powodu zastosowania fiszbinów w staniku. Po jakimś czasie zaczęto go zakrywać lekką chustką, bogato haftowaną, którą niebawem otoczono wysokim kołnierzem zwanym, medycejskim.

XVII wiek

Ubiór francuski w XVII wieku posiadał dodatkową charakterystyczną formę, które nadaje spódnicy usztywnienie w formie płaskiej obręczy na wysokości talii, na którym opiera się szeroka baskina sztywnego stanika sukni. Ewolucja ubioru kobiecego nastąpiła w czasach Ludwika XIII. Strój kobiecy składał się z wielu warstw ubrań. Na spódnicę i sztywny stanik zakładano suknię wierzchnią z półdługimi otwartymi rękawami przewiązanymi w łokciu, spod których wystawały rękawy mocno krochmalonej koszuli. Była ona powłóczysta, modna w okresie regencji, wywodziła się bez wątpienia od sukni domowych i noszonych rankiem. Wprowadzenie je do mody było zasługą pewnej arystokratki pragnącą ukryć swój brzemienny stan. Suknie stopniowo stawały się luźniejsze i ich zdobienia prostsze. Ubiór holenderski dominowały style hiszpańskie. Modny był nadal szeroki i wysoki kołnierz, sztywny stanik bogato zdobiony i haftowany, suknia była owalnie zakończona i wydłużona z przodu. Angielski styl przypominał bardzo francuskie suknie, były to suknie podwójne lub pojedyncze, z rękawami zakończonymi koronkowymi mankietami, analogicznymi do wachlarzowatego kołnierza lub krezy.

XVIII wiek

Zaczęła panować tu moda, wywodząca się z sukien domowych. Miała luźny krój bez przepięcia w pasie oraz szerokie poziome fałdy, zgrupowane z przodu i na plecach. Spod rękawów, zakończonych na wysokości łokcia rozszerzonym mankietem, wystawał rękaw koszuli ujęty w mankiet, zakończony płóciennymi lub koronkowymi angażantami. We Francji w XVII wieku suknia dworska miała stanik z dużym dekoltem, przedłużony wydatnym i spiczastym zakończeniem poniżej silnie zaakcentowanej talii oraz bogato zdobioną spódnicę na wielkim „panier”(rodzaj stelaża noszonego w XVIII wieku w celu zwiększenia szerokości sukni, a składającego się z 3-8 obręczy najczęściej wykonanych z fiszbinu, rzadziej z wikliny, cienkiej stali czy pikowanego włosia; również suknia opierająca się na takim stelażu), którą przykrywała rozcięta z przodu spódnica wierzchnia z trenem. Stanik i spódnice były uszyte z jednakowego materiału, z bawetem (część wierzchniej sukni damskiej w XVII wieku, głównie używana w sukni à la francaise. Trójkątny płat tkaniny zdobiony haftami, taśmami, pikowaniami, bądź charakterystycznymi kokardami echelle. Przypinany z przodu i zasłaniający gorset, ostro zakończony na dole) na przodzie stanika. Ubiór kobiecy w Anglii był podobny do francuskiej, chociaż wyraźnie skłaniała się ku sukniom dopasowanym. Typowe dla sukni angielskiej były spódnice pikowane, narzucane na ramiona mantyle z czarnej koronki, chusty, złożone lub spinane z przodu stanika lub wiązane wstążką z kokardą ozdobioną klejnotem. Suknie miały wiele ozdób. Pod koniec stulecia w Anglii kobiety nosiły muślinowe suknie z wąską talią, chusty zakrywające dekolt i wielkie kapelusze z piórami.

Rewolucja i cesarstwo

Sukienki zwykle szyto z prążkowanego muślinu lub z francuskiego kaliko. W latach rewolucji wyszedł z użycia gorset, a talia została podniesiona wysoko, pod same piersi. Miejsce obcisłego żakiecika z baskiną zajął spencer, z bardzo niewielką baskiną lub całkowicie jej pozbawiony. Ubiór kobiecy w czasach dyrektoriatu składał się z białej tuniki, która była szyta z lekkiej tkaniny, z krótkimi rękawami i wysoko przewiązanymi paskiem. Nawiązywała swym wyglądem do sukienek antycznych. Strój dworski charakteryzował się podwyższoną talią, bogato haftowana z wydłużonym trenem. Wyróżniała się ona przesadnym zdobnictwie. Ubiór elegancki w czasach cesarstwa. Nadal dominowała suknia z wysoką talią, szerokim kwadratowym dekoltem i z krótkimi rękawkami. Jednak w 1808-1809 roku zaczęto stosować tkaniny ciężkie – atłas i aksamit.

XIX wiek

Ubiór kobiecy w wieku XIX był bardzo podobny w czasach rewolucji i panowania cesarstwa. Suknie były z wysoką talią. W modzie utrzymywały się również wydatne dekolty i bufiaste, krótkie rękawy. Po pewnym czasie spódnice sukni stopniowo stawały się coraz szersze u dołu. Dopiero około 1823 roku ich środek ciężkości, przesunięty dotychczas w tył sylwetki, wrócił na swoje miejsce, a fałdy zostały rozmieszczone równomiernie na całym obwodzie marszczonej spódnicy. Podniesiona talia sukni powoli przesuwa się w dół. Linia ramion została poszerzona, osiągając maksymalnie rozmiary dzięki rękawom i epoletom. Suknie z tej epoki często szyte z lekkich tkanin, charakteryzowały się obszernymi rękawami, owalnymi dekoltami częściowo odsłaniającym ramiona, szerokimi rąbkami spódnicy, na których często umieszczano rozmaite przybrania, np. finezyjne hafty. Moda na suknie, których spódnice były pokryte falbanami, rozpoczęła się już około 1846 roku i po kilku latach przybrały półokrągłą formę. Liczba i układ falban zmieniały się od trzech do szesnastu. Niekiedy suknia składała się z kilku spódnic o różnej długości nałożonych jedna na drugą, co dawało analogiczny efekt. Suknie balowe, noszone na ogromnych krynolinach, miały wydatne dekolty odsłaniające ramiona. Bogato zdobione suknie szyto z jedwabiu lub lekkich tkanin. Suknie z falbanami z lat 50-tych XIX wieku ustąpiły sukniom prostszym, początkowo okrągłym, później stopniowo wydłużającym się ku tyłowi. Talia ponownie została nieco podniesiona. Ubiory szyto z różnych tkanin,często pośredniego gatunku. Suknie balowe od 1870 do 1880 roku z turniurą niemal zawsze miały tren bogato zdobiony, z dekoracją złożoną z kokard, koronkowych falban czy kwiatów. Talia uległa obniżeniu, podobnie jak w strojach codziennych. Fasony sukni wieczorowych w latach 1886-1914 nie zawsze podążały za najnowszą modą, to jednak także w nich sylwetka kobieca stała się smuklejsza, a dekolty nadzwyczaj śmiałe. Suknie te najczęściej zdobił tren. Natomiast w sukniach balowych owego wieku było przybranie sukni balowych hafty z dżetów i koralików.

W minionych czasach występowało wiele modeli sukien, począwszy od tych noszonych na co dzień, prostych, lekkich bez zdobień, po suknie balowe, wieczorowe przystrojone biżuterią, haftami, falbanami itp. Moda zmieniała się z epoki na epokę, jednak zawsze pozostawał jakiś drobny element sukni, przypominający poprzedni styl. Tak była czerpana wiedza na temat tworzenia nowych modeli, trendów i stylu w modzie. Od czasów starożytności do obecnych możemy wyróżnić kilka rodzajów sukni noszonych w owej epoce.

.........

Witam!

Serdecznie witam na blogu o sukniach i sukienkach wszelkiego rodzaju!